به نقل از «ایسنا»

دیکتاتورها چگونه حکومت می‌کنند؟

تاریخ انتشار: ۹ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۵۰۳۶۸۳

ایسنا/خراسان رضوی اقتدارگرایی و توتالیتاریسم صورت‌های متمایزی از حکمرانی است اما با هم ارتباط دارد. سیاست اقتدارگرایانه در تقابلی اساسی با ایده‌آل‌های لیبرالیسم و لیبرتاریانیسم قرار دارد؛ از این نظر که اقتدارگرایی بر تقدم اقتدار و قدرت بر آزادی و برتری قوانین بر تصمیمات شخصی تاکید می‌کند.

آنچه حاکم یا حکومت اقتدارگرا را به توتالیتاریسم بدل می‌کند، این است که دولت درصدد اقتداری تام بر جامعه باشد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

رژیم‌های توتالیتر مثل دیکتاتورها، حاکمان نظامی و حکومت‌های دین‌سالار اقتدار دولت را بر فراز حقوق افراد قرار می‌دهند و از قدرتشان برای تحکیم و کنترل زندگی خصوصی و عمومی مردم شامل دیدگاه‌ها، باورها و ارزش‌های مردم بهره می‌برند و هیچ‌گونه مخالفتی را بر نمی‌تابند.

تمام ایدئولوژی‌های سیاسی اعم از جناح راست و چپ در میانه طیف اقتدارگرایی و توتالیتاریسم قرار دارند و ایدئولوژی‌های اندکی به شکلی ناب، توتالیترند. توتالیتاریسم اغلب عناصری ملی‌گرایانه و دینی دارد؛ گاهی دیدگاه‌هایی کاملا نژادپرستانه بروز می‌دهد و عموما به درگیری با ملت‌ها میل می‌کند.

دیکتاتوری

در دولت توتالیتر به سبب محدودیت‌ها در حقوق و آزادی‌ها و حتی به سبب فقدان آن، حکومت قدرت سیاسی قابل ملاحظه‌ای در دست دارد که اغلب در قدرت تعداد محدودی از افراد یا حتی نزد یک نفر که به او دیکتاتور می‌گویند، متمرکز شده است. بیشتر رژیم‌های اقتدارگرا رهبران کاریزماتیک دارد که یا قبضه قدرت را به وسیله رژیم در دست گرفته‌اند یا رهبری را قبضه کرده‌اند و یا از گروهی از نخبگان حاکم بالا آمده‌اند. آن‌ها در اکثر موارد دیکتاتور دانسته می‌شوند؛ هر چند ممکن است تنها رهبر و پیشرو یک حکومت اقتدارگرا بوده باشند.

البته همیشه این طور نبوده که رژیم‌های اقتدارگرا با اجبار به قدرت رسیده باشد. برخی از دیکتاتورها ابتدا انتخاب شدند و سپس قدرت خود را بسط دادند. با وجود اینکه دیکتاتورها و حکومت‌های توتالیتر عموما در منتهاالیه طیف سیاسی راست یا چپ قرار دارند، ممکن است به سوی نقطه نظر معتدل‌تری سوق یابند. حکومت‌های توتالیتر بیشتر از آنکه بر اساس سیاست‌های اجتماعی و اقتصادی‌شان صورت‌بندی شوند، بر اساس روش‌های اقتدارگرایانه حکمرانی‌شان شناخته می شوند.

خصیصه بنیادین تمام حکومت های توتالیتر عدم تساهل آن‌ها نسبت به هر شکلی از مخالفت است. این نکته در دیدگاه این حکومت‌ها نسبت به آزادی بیان و آزادی مطبوعات و رسانه تبلور دارد که البته آشکارترین شکل آن را باید در کشورهایی سراغ گرفت که نظام تک‌حزبی برای حکومت برگزیده‌اند. نظام تک‌حزبی می‌تواند راه سرکوب مناسبی برای مخالفان باشد؛ در حالی که در آن از ظواهر دموکراسی چندحزبی حمایت می‌شود. این کار از طریق حزب برتری انجام می‌شود که نظام انتخابات را کنترل و دستکاری می‌کند و مخالفان را با زور مرعوب می‌سازد. حتی ممکن است یک دولت تک‌حزبی تمام‌عیار حاکم باشد که ضمن درج نظام تک‌حزبی در قانون اساسی، همه احزاب جز حزب حاکم را غیرقانونی اعلام کند.

رژیم‌های توتالیتر معمولا گرایشی قویا ملی‌گرایانه دارند و دولت تک‌حزبی با تاکید بر وحدت ملی یا ضرورت تحقق منافع اکثریت مردم توجیه شده است. البته گاهی از توضیحات ایدئولوژیک استفاده می‌شود؛ مانند این باور مارکسیستی که احزاب سیاسی غیرکمونیستی منافع سرمایه‌داری را بازنمایی می‌کند. همچنین ممکن است از توجیهات دینی استفاده شود؛ به این صورت که یک حزب یا گروه خاص از حق الهی برای حکمرانی برخوردار است.

پیش از عصر روشنگری و نیز با در نظر گرفتن استثنای دموکراسی رومی‌ها و یونانیان باستان، تقریبا همه حاکمان مطلق کم و بیش می‌توانند توتالیتر خوانده شوند. بسیاری از این حاکمان از حق الهی منتج از دین برای توجیه اقتدار خود استفاده می‌کردند که در اروپا به این معنا بود که قدرت تحت سلطه کلیسای کاتولیک قرار دارد.

امروز به هر حال توتالیتاریسم دینی در جهان اسلام هم مشاهده می‌شود که البته نمونه‌های اندکی از دولت‌های اسلامی اقتدارگرا هستند. این‌ها شامل کشورهای عربی مانند عربستان سعودی، قطر، سودان و افغانستان در دوران طالبان می‌شود. خصیصه این رژیم‌های توتالیتر این است که فاقد روال‌های دموکراتیک مانند احزاب سیاسی هستند و کنترلی شدید بر زندگی عمومی و خصوصی دارند؛ مخصوصا ممنوعیت ارتداد که می‌تواند به معنای طرد همه افراد بی‌ایمان و مجازات مخالفان باشد.

منبع: کتاب سیاست در چند دقیقه، نوشته مارکس ویکس 

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: استانی سیاسی دیکتاتوری علوم سیاسی توتالیتاریسم جام جهانی ۲۰۲۲ قطر قیمت طلا تعطیلی مدارس تيم ملی فوتبال ايران حکومت ها تک حزبی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۵۰۳۶۸۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

یک ماجرا و هزار داستان؛ در بدخشان افغانستان چه خبر است؟

اخباری در شبکه‌های اجتماعی و برخی رسانه‌ها از ساعاتی قبل با رویکردهای مختلف در حال انتشار گسترده است و نشان می‌دهد که مردم شهرستان «درایم» در بدخشان علیه نیروهای طالبان اعتراض کرده‌اند. - اخبار بین الملل -

به گزارش دفتر منطقه‌ای خبرگزاری تسنیم، منابع محلی، بیانیه‌ها، بررسی اخبار و ویدئوهای منتشر شده در سایت‌ها و شبکه‌های اجتماعی این روایت را تقویت می‌کند که نیروهای طالبان در روستای «قرلق» شهرستان درایم ولایت بدخشان بر سر تخریب مزارع با تعدادی از مردم محلی درگیر شده‌اند و در نتیجه یک کشاورز نیز کشته می‌شود.

ماجرای مبارزه حکومت طالبان با کشت و تولید مواد مخدر در ولایت‌های افغانستان درحالی ادامه دارد که مقاومت کشاورزان نیز با گذشت زمان و نبود کشت جایگزین افزایش یافته است اما در ماههای اخیر برخی رسانه‌های غربی نیز به دنبال گرفتن ماهی از آب گل آلود هستند تا نقش سیاه‌نمایی را بیش از گذشته برجسته کنند.

از سوی دیگر برخی رسانه‌ها با انتشار اخباری اعلام کرده‌اند تظاهرات مردمی در بدخشان به دلیل ورود نیروهای طالبان به حریم شخصی بوده و حریم خانواده‌ها نیز رعایت نشده است.

بر اساس بیانیه فرماندهی پلیس بدخشان به نظر می‌رسد که وضعیت به حالت عادی بازگشته است.

خاطرنشان می شود که سال گذشته نیز در بدخشان بر سر تخریب مزارع خشخاش درگیری صورت گرفت و گفته شد چهار نفر کشته و یا زخمی شدند اما گزارشی از تعرض به حریم شخصی و خانوادگی منتشر نشد.

عدم تعهد نسبت به کشت جایگزین

به نظر می‌رسد حساسیت کشاورزان مزارع خشخاش به این دلیل افزایش یافته است که برای کشت جایگزین کاری انجام نشده و با توجه به مشکلات اقتصادی افغانستان، آنها به نوعی مجبور به ادامه این روند هستند.

«پینو آلارچی» رئیس اجرایی پیشین دفتر مبارزه با مواد مخدر و جرایم سازمان ملل اسفندماه گذشته با اشاره به عدم کمک‌های لازم در زمینه کشت جایگزین، اعتراف کرد؛ وظیفه جامعه جهانی است که برای کشت جایگزین مواد مخدر با افغانستان همکاری کند.

با نگاهی به این قبیل اظهارات مقامات مختلف غربی و نهادهای بین‌المللی، به‌خوبی می‌توان دریافت که جامعه جهانی با وجود قول‌های مکرر، کمکی به کشت جایگزین خشخاش در افغانستان نکرده‌اند. این در حالی است که اقتصاد مبتنی بر کشاورزی افغانستان به دلایل مختلف از جمله تحریم‌های آمریکا با مشکل مواجه است و این نارضایتی عمومی در مناطقی که ناچار از کشت هستند را افزایش می‌دهد.

حکومت کابل و مردم هوشیار باشند

با این حال، در ادامه چند نکته قابل ذکر است؛ نخست این که کشتن مردم عادی قابل توجیه نیست و حکومت طالبان باید نظارت بیشتری بر نیروهای خود داشته باشد.

البته پیش از این بارها مقامات ارشد کابل از جمله در این اواخر «سراج الدین حقانی» وزیر کشور حکومت طالبان نیز تاکید کردند که نیروهای حکومتی نباید با مردم بدرفتاری کنند و موجب رنج مردم شوند.

پاشنه آشیل حکومت‌های کابل در جامعه سنتی و مذهبی افغانستان بیشتر مسائل مربوط به قومیت، زبان، زنان و خانواده بوده است و هیچگاه مردم این کشور، توهین به چنین مسائلی را برنتابیده‌اند و همواره برای این حکومت‌ها در طی زمان فرجام نامبارکی را رقم زده‌اند.

به هر حال، موضوع اعتراض به تخریب مزارع خشخاش از سوی کشاورزان، موضوع جدیدی نیست اما برخی به نظر می‌رسد به دنبال فتنه هستند تا ماهی مقصود خود را صید کنند و باید در شرایط کنونی هم حاکمیت افغانستان و هم مردم بیش از گذشته هشیار باشند تا این کشور در بحران عمیق‌تر از گذشته فرو نرود.

انتقاد طالبان از عدم همکاری نهادهای بین‌المللی برای کشت جایگزین خشخاشضرورت حمایت از کشت جایگزین خشخاش در افغانستانسی‌گار: افغانستان نیازمند سرمایه‌گذاری در کشت جایگزین است

انتهای پیام/.